Не ми текнува наслов за постов

Пред неколку дена почнав да одам на обука на местото каде што конкурирав за работа. Кога ми се јавија и ме повикаа да одам бев многу, многу среќна. И имав зошто да бидам среќна. Си реков ете дојде време и јас да се офајдам. И оп, уште првиот ден од обуката доживеав разочарување.
Кога бев на интервју ми беше објаснето се. Прво ми беше кажано дека доколку поминам на интервјуто ќе бидам повикана на обука која ќе трае 10 дена и за тоа нема да добијам никаков надомест, ми беше кажана стартната плата (која мене ми изгледа пристојна) и дека за секој саат плус одработен се добива екстра пара, дека работата е многу напорна и се бара брзина и снаодливост, дека многу пати може да треба да се останува до доцна вечер (или рано сабајле), и уште некои ситници. И така јас откако ислушав се, ги прифатив условите и ете за две недели ме повикаа. Кога стигнав на местото на настанот ми беа докажани уште некои условчиња меѓу кои и тоа дека откако ќе ги поминам десетте дена обука и доколку ме бива за работата, ќе треба да поминам уште 15 дена обука кои исто така нема да ми бидат платени. Значи 25 дена неплатени. И мене во моментот ми се фифнаа нервите , што би рекла мајка ми, и избројав до три и реков добро и ова ми одговара. Кога си во незавидна позиција како мене се ќе речеш дека ти одговара и после ќе си тупиш глава како ќе се снаоѓаш. Не ми е јасно како можеше госпоѓата шефица, која патем не е повеќе шефица, да заборави да ми го каже тој мал детаљ? И испадна дека не заборавила да ми го каже само мене, туку и на сите други што беа повикани на обука.
И еве тек сега ќе се изгубам и нема да пишувам постови затоа што незнам каде ми е главата од работа и немам време за ништо и никого на светов. Вести не сум слушнала цела недела, филм не сум погледнала, незнам што се случува со луѓето околу мене... Почнав да отупавувам.